Στον καθημερινό άνθρωπο δεν αρέσει καθόλου να χαζεύει.
Όλα των ωθούν στο αντίθετο.
Συγχρόνως όμως, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ο εαυτός του, κυρίως αυτό που θα μπορούσε να είναι! Από εδώ ξεκινάει το ενδιαφέρον του για το θέατρο, για το θέαμα, όπου του παρουσιάζονται τόσα πεπρωμένα που του προσφέρουν την ποίησή τους, δίχως την οδύνη της πίκρας τους. Εδώ τουλάχιστον αναγνωρίζουμε τον χωρίς συνείδηση άνθρωπο που συνεχίζει βιαστικά την πορεία του προς κάποια άγνωστη ελπίδα.
47
Ο παράλογος άνθρωπος αρχίζει εκεί όπου ο άλλος τελειώνει, εκεί όπου, σταματώντας να θαυμάζει το παιχνίδι, το πνεύμα θέλει να πάρει μέρος σ’αυτό. Να διεισδύσει σ’όλες τούτες τις ζωές, να δοκιμάσει την πολλαπλότητά τους, συγκεκριμένα να τις υποδυθεί.
Ο ηθοποιός βασιλεύει στο φθαρτό. Απ’όλες τις δόξες, η δική του είναι η πιο εφήμερη. Μα, όλες οι δόξες είναι εφήμερες! Από τη σκοπιά ενός μακρινού αστεριού, τα έργα του Γκαίτε σε δέκα χιλιάδες χρόνια θα είναι σκόνη και το όνομά του θα έχει λησμονηθεί. Τούτη η ιδέα υπήρξε πάντα διδακτική. Μελετημένη σωστά, περιορίζει τις ανησυχίες μας στη βαθιά ευγένεια που χαρακτηρίζει την αδιαφορία. Κατευθύνει τις σκέψεις μας προς το πιο βέβαιο, δηλαδή το άμεσο.
Απ’όλες τις δόξες, η λιγότερη απατηλή είναι εκείνη την οποία ζει κανείς.
Άλπμερ Καμύ – Ο μύθος του Σισύφου
