78

Κρίμα που δεν ζωγραφίζουμε με τα μάτια μας. Τόσο πολλά χάνονται στον μακρύ δρόμο από τα μάτια, μέσω το χέρι στην παλάμη
Λέσσιγκ Ε.




77

76

75



Άριστος φύλακας του ανθρώπου είναι ο λόγος σε συνδυασμό με την μουσική. Καθώς μόνο αυτός θα γίνει ο ισόβιος σωτήρας της αρετής, αν υπάρχει μέσα σ' αυτόν που την κατέχει." ~ Πλάτων

74

73



Δεν λέω τα πάντα, αλλά ζωγραφίζω τα πάντα. Πάμπλο Πικάσο

72

71



Aντικρίσαμε τη ζωή που φλέγοταν από επιθυμία να ενωθεί με τους χυμούς που στράγγιζαν από την μυλόπετρα που τσάκιζε τους μικρούς και αδύνατους..

70

69


Πολλοί άνθρωποι βλέποντας τον πίνακά σας, θα βλαστημούνε, αλλά θα βρίσκονται πιο πολλοί εκλεπτυσμένοι γάιδαροι που με ύφος ειδικού θα ξεστομίσουν: "Υπέροχο! Λουνατσάρσκι Α.

68

67



Στον δύσμορφο και ευπαρουσίαστο αιώνα μας η ποίηση, η ζωγραφική και η μουσική αντλούν την έμπνευση όχι από τη ζωή, αλλά η μία από την άλλη Ουάιλντ Ο.

66

65

64

Η σάρκα ήταν άνεμοσς δυνατός και ζεστός
μίλαγε αλλά χωρίς λαλιά
ευδίαζε χωρίς γνώριμη οσμή
Ηταν και δεν ήταν
Οπτασία χωρίς όνειρο
Εφυγε λίγο πριν πέσει το φεγγέρι στη λίμνη
Αφησε το μαντήλι της στα κλαδί του νυχτολούλουδου
Σαν τη νύχτα κατάπιε ο ηλιάτορας
πικρό στο στόμα έμεινε το όνειρο που δεν ήταν όνειρο.
Ι.Σ.Κόκνι

63

62

61

Ποιά σκέψη, ξεχωριστή και δυσκολοείπωτη ξυπνάει μέσα μας και μπορεί να διαβεί τους ατραπούς της ερήμου;
Ποιό σκοτεινό μονοπάτι, μπορούμε να διαχίσουμε γιά να φτάσουμε στο φωτεινό το δρόμο του πραγματικού προορισμού;
Ι.Σ.Κόκνι

60

59



Κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το θέμα είναι πώς θα παραμείνει καλλιτέχνης μεγαλώνοντας.

58

Για τον αληθινό ζωγράφο το πιο δύσκολο είναι να ζωγραφίζει ένα τριαντάφυλλο, αφού πρέπει καταρχάς να ξεχάσει όλα τα τριαντάφυλλα που ζωγραφίστηκαν ποτέ Ματίς Ε.

57

56


55


Αν ακούσεις μια φωνή να σου λέει "δεν είσαι ζωγράφος", τότε πρέπει, φίλε μου, να ζωγραφίζεις οπωσδήποτε και η φωνή θα σιωπήσει, μόνο όμως με τη δουλειά
Βαν Γκογκ Βίνσεντ

54

53

52
Λίγες χιλιετίες ακόμη στο δρόμο του τελευταίου αιώνα! – και καθετί που θα κάνει ο άνθρωπος θα εκφράζει την ανώτερη εξυπνάδα• γι’ αυτό όμως η εξυπνάδα θα χάσει όλη την αξιοπρέπειά της. Τότε θα είναι σίγουρα αναγκαίο να είναι κανείς έξυπνος: αυτό όμως θα είναι τόσο κοινό και συνηθισμένο πράγμα, που ένα ευγενέστερο γούστο θα θεωρεί αυτή την αναγκαιότητα χυδαιότητα. Κι όπως ακριβώς μια τυραννία ασκούμενη από την αλήθεια και την επιστήμη μπορεί να ανεβάσει ψηλά την τιμή του ψέματος, έτσι και μια τυραννία της εξυπνάδας μπορεί να προκαλέσει την εμφάνιση ενός είδους ευγένειας. Το να είσαι ευγενής – αυτό μπορεί ίσως τότε να σημαίνει: να έχεις τρέλες μέσα στο κεφάλι σου.
(Friedrich Wilhelm Nietzsche)

51

50


49

Και το Κοράκι ακίνητο στη προτομή όλο μένει,
στης Αθηνάς τη προτομή απάνω από τη πόρτα
και τ' αγριωπά τα μάτια του σα του Διαβόλου μοιάζουν
όταν μονάχος σκέφτεται. Και το θαμπό λυχνάρι
ρίχνει σκια στο πάτωμα σαν πέφτει στο Κοράκι.
Και η ψυχή μου ανήμπορη δε θα μπορέσει πια
να βγει απ' τον αμφίβολο τον κύκλο της Σκιάς
που φαίνεται στο πάτωμα.
Ποτέ από δω και πια!
Έντγκαρ Άλλαν Πόε-Το Κοράκι (1845)

48

Στον καθημερινό άνθρωπο δεν αρέσει καθόλου να χαζεύει.
Όλα των ωθούν στο αντίθετο.
Συγχρόνως όμως, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ο εαυτός του, κυρίως αυτό που θα μπορούσε να είναι! Από εδώ ξεκινάει το ενδιαφέρον του για το θέατρο, για το θέαμα, όπου του παρουσιάζονται τόσα πεπρωμένα που του προσφέρουν την ποίησή τους, δίχως την οδύνη της πίκρας τους. Εδώ τουλάχιστον αναγνωρίζουμε τον χωρίς συνείδηση άνθρωπο που συνεχίζει βιαστικά την πορεία του προς κάποια άγνωστη ελπίδα.



47
Ο παράλογος άνθρωπος αρχίζει εκεί όπου ο άλλος τελειώνει, εκεί όπου, σταματώντας να θαυμάζει το παιχνίδι, το πνεύμα θέλει να πάρει μέρος σ’αυτό. Να διεισδύσει σ’όλες τούτες τις ζωές, να δοκιμάσει την πολλαπλότητά τους, συγκεκριμένα να τις υποδυθεί.
Ο ηθοποιός βασιλεύει στο φθαρτό. Απ’όλες τις δόξες, η δική του είναι η πιο εφήμερη. Μα, όλες οι δόξες είναι εφήμερες! Από τη σκοπιά ενός μακρινού αστεριού, τα έργα του Γκαίτε σε δέκα χιλιάδες χρόνια θα είναι σκόνη και το όνομά του θα έχει λησμονηθεί. Τούτη η ιδέα υπήρξε πάντα διδακτική. Μελετημένη σωστά, περιορίζει τις ανησυχίες μας στη βαθιά ευγένεια που χαρακτηρίζει την αδιαφορία. Κατευθύνει τις σκέψεις μας προς το πιο βέβαιο, δηλαδή το άμεσο.
Απ’όλες τις δόξες, η λιγότερη απατηλή είναι εκείνη την οποία ζει κανείς.


Άλπμερ Καμύ – Ο μύθος του Σισύφου

46

45

44

43

42

41

40

39

38