Αγγέλους φέρει της αιθούσης η οροφή
κι όσοι υποκλίθηκαν γλεντούν ευτυχισμένοι,
μα η αλήθεια σου τρυπάει σαν καρφί:
»Εγώ είμαι γι’ άλλες Κυριακές προορισμένη… Σαρλότ Μιού

Η φύση της ελευθερίας"

Στην υπόθεση: The Handyside (απόφαση της 7ης Δεκεμβρίου 1976, Σειρά Α, Αρ. 24) η φύση και το πεδίο της ελευθερίας της έκφρασης καθορίστηκε ως ακολούθως:
Η ελευθερία της έκφρασης συνιστά αναγκαίο θε μέλιο μιας δημ οκρατικής κοινωνίας, μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την πρόοδó της και για την ανάπτυξη κάθε ανθρώπου. Εφαρμ όζεται όχι μ όνο στην “πληροφόρηση” ή στις “ιδέες” που γίνονται ευνοϊκά δεκτές ή θεωρούνται ως ανώδυνες ή αδιάφορες, αλλά, επίσης, σε εκείνες που προσβάλλουν, πλήττουν ή ενοχλούν το Κράτος ή οποιοδήποτε τ μήμ α του πληθυσμ ού. Τέτοιες είναι οι απαιτήσεις της πλουραλιστικής ανεκτικότητας και του ανοιχτού πνεύ ματος, χωρίς τις οποίες δεν νοείται η ύπαρξη “δη μοκρατικής κοινωνίας".

Οι άνθρωποι

Έλεγε ο Τ.Λειβαδίτης, ότι "σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι  και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων." Αυτή η έλλειψη της θέσης είναι αυτή που κάνει τις κοινωνίες μας πιό άγριες και πιό ξένες

Η Ποίηση που έγινε άφαντη στη ζωή μας.

Διεθνής μέρα ποίησης εχθές, άλλη μια υπόμνηση δήθεν εορτασμού, άλλου ενός εξαφανισμένου ανθρωπίνου αγαθού, που χρήζει απ ότι φαίνεται την επίσημη μέρα του για να το θυμόμαστε.

Ποίηση, λόγος, ρυθμός, παιχνίδια με λέξεις,συναισθήματα που σμιλεύουν νοήματα, παίρνουν τα γράμματα και τα κάνουν απόλαυση ψυχής.
Πόσο χωράνε άραγε σήμερα  στις ταχύτητες της πληροφορίες των 100 λέξεων, στην τέχνη της εικόνας, της ψηφιακής δημιουργίας, του φαστ φουντ διαβάσματος, μια εικόνα, λίγες λέξεις και αλλάζουμε ιστοσελίδα.
Πόσο χωράνε τα στιχουργήματα, σκυθρωπών και φωτισμένων  γλωσσολάγνων  μοναχικών ποιητών σε μια πραγματικότητα  σκληρή, αδυσώπητη,  σχεδόν αναίσθητη, χωρίς γωνίες, που κυλάει με μοναδικούς αποδεκτούς ήχους, αυτών της σύνθλιψης και της ισοπέδωσης.

Πόσο αντέχεις άραγε να ακούσεις τις λέξεις που συνήθως σήμερα σκοτώνουν πληγώνουν και απανθρωπίζουν, να γίνονται στίχοι, ύμνοι σε ότι πιό λαμπερό ζεστό και ανθρώπινο.

Πόσο μπορώ άραγε να σκύψω στις σελίδες του λόγου, που με θαυμαστό τρόπο φέρνουν εικόνες περίφημες και μαγικές χωρίς να τις βλέπεις ανοίγοντας μόνο το παράθυρο του μυλαού, χωρίς τις δυνατότητες  των pixel.

Ποίηση, δημιουργία με λέξεις με αισθήματα με διανοήματα, δηλαδή δημιουργία με ότι κάνει το είδος μας, να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους έμβιους συγκάτοικους του πλανήτη μας. 

Είναι μια λύτρωση ατομική - αν όχι ανάδειξη. Μπορείς μιαν άκρη μόνο της αλήθειας να σηκώσεις, να ρίξεις λίγο φως στην πλαστογραφημένη σου ζωή, έλεγε ο Τίτος Πατρίκιος, ενώ ο Οδυσσέας Ελύτης  συμπλήρωνε  ότι η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας. 
Ενώ πράγματι ποιητική είναι η απάντηση της  Κική Δημουλά στο ερώτημα τι είναι ποίηση : "ρωτήστε τη σοφή την άγνοια. Είναι από τα πιο επηρμένα μυστήρια, τα πιο αχανή, και μόνο ικανοποίηση στις παρομοιώσεις δίνεις, αν πεις ότι η ποίηση είναι ένα μείγμα εύγεστων δηλητηρίων σε χρυσά δελεαστικά ποτήρια, ή ότι είναι ο πειρασμός, ο δαίμονας που μπαίνει ξαφνικά στο σώμα του κανονικού, προκαλώντας ένα σεληνιασμό γόνιμο, ή ακόμα ότι είναι ένα είδος ευθανασίας των πραγμάτων που υποφέρουν μέσα μας, είτε ως ανικανοποίητα είτε ως προδομένα..."

Η Τρόικα της ζωής μας